Χαιρετώ όλους τους φίλους
Η ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω συνέβη σε εμένα και τα ξαδέρφια μου πριν από περίπου 18-20 χρόνια.
Στη διάρκεια διακοπών που περνούσαμε στη Βόρεια Εύβοια, τόπο καταγωγής του πατέρα μου, κάποιο βράδυ μετά από επίσκεψη σε ένα απομονωμένο χωριό της περιοχής για "καλό φαί" αποφασίσαμε με τα ξαδέρφια μου και την αδερφή μου να πάμε βόλτα στη γύρω περιοχή. Η ώρα ήταν περίπου 23:00 και οι γύρω δρόμοι φωτίζονταν ελλιπώς. Ξεκινήσαμε λοιπόν τη βόλτα μας στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην έξοδο του χωριού και περματήσαμε για περίπου 1,5 χιλιόμετρο μέχρι που είδαμε μία εκκλησία στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Εγώ κι ο ξάδερφός μου κοιταχτήκαμε και η δεύτερη κίνηση ήταν να κατευθυνθούμε προς την είσοδο της εκκλησίας. Τα κορίτσια άρχισαν να προβάλλουν τις αντιρρήσεις τους αλλά τελικά αποφάσισαν να ακολουθήσουν στο εσωτερικό της εκκλησίας. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη αλλά στη μαρκίζα πάνω από αυτή υπήρχε (όπως συνήθως) το κλειδί της εξώπορτάς της. Αμέσως το πήραμε, ανοίξαμε και βρεθήκαμε στο χώρο του ναού. Ο διακόπτης για τα φώτα του εσωτερικού ήταν μπαίνοντας στην πόρτα αριστερά, τα οποία ανάψαμε και περιηγηθήκαμε λιγάκι στο χώρο. Ακριβώς απέναντι από την είσοδο και σε απόσταση περίπου 6-8 μέτρων υπήρχε ένα από τα παράθυρα της εκκλησίας και ακριβώς δίπλα ένας διακόπτης που άναβε τα εξωτερικά φώτα της εκκλησίας, τα οποία και ανάψαμε για να δούμε τι υπάρχει στην πίσω πλευρά του ναού. Έκπληκτοι είδαμε το φωτισμένο πια χώρο ο οποίος δεν ήταν άλλος από το ... νεκροταφείο του χωριού! Σχετικά "αγριεμένοι" από το θέαμα, σβήσαμε γρήγορα τα εξωτερικά φώτα, πήραμε τις κοπέλλες της παρέας, σβήσαμε και τα εσωτερικά φώτα του ναού φεύγοντας, κλειδώσαμε την πόρτα με το κλειδί που είχαμε αφήσει στον "αφαλό" της πόρτας, το βάλαμε γρήγορα επάνω στη μαρκίζα και φύγαμε γοργά κλείνοντας πίσω μας την εξωτερική σιδερόπορτα της εκκλησίας και ξεκινήσαμε για την επιστροφή στην ταβέρνα που περίμεναν οι γονείς μας. Αφού είχαμε διανύσει περίπου 100-150 μέτρα και βρισκόμενοι στην απέναντι πλευρά του δρόμου, εγώ και ο ξάδερφός μου γυρίσαμε τα κεφάλια μας να δούμε πίσω. Ξάφνου και κοιτάζοντας προς το ναό, είδαμε έκπληκτοι τα εξωτερικά φώτα της εκκλησίας να αναβοσβύνουν σαν τρελλά εναλλάξ με τα εσωτερικά φώτα του ναού. Σαστισμένοι κολλήσαμε να τα κοιτάζουμε για περίπου 10-15 δευτερόλεπτα οπότε και σταμάτησαν έτσι ξαφνικά όσο είχαν αρχίσει...
Φυσικά μιμηθήκαμε το βήμα των αθλητών του βάδην, και φτάσαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε στον προορισμό μας, όπου και διηγηθήκαμε την ιστορία στους γονείς μας, οι οποίοι με τη σειρά τους μα εξιστόρησαν μία ιστορία που κυκλοφορούσε για τη συγκεκριμένη εκκλησία και την οποία θα καταγράψω ξεχωριστά σε επόμενο θέμα.
Έτσι, αν κάποιος δεν μας έκανε πλάκα (ποιός όμως θα μπορούσε να αναβοσβύσει με τέτοια ταχύτητα και συντονισμό διακόπτες που απέχουν 6-8 μέτρα μεταξύ τους και εκ διαμέτρου αντίθετα; κι αν ήταν δύο οι πλακατζήδες πώς θα μπορούσαν να συντονιστούν σε τέτοιο εναλλακτικό ρυθμό; και ποιός τέλος θα πήγαινε στην εκκλησία στις 23:30 περίπου για να κάνει πλάκα σε τέσσερα 18-χρονα παιδιά κάτι συνέβη, σίγουρα εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ.
Διαβάστε το θέμα "Ο τρελλό-Γιαννος του χωριού" για την επεξήγηση της παλαιότερης ιστορίας της εκκλησίας.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Γ. Τ.
Πηγή:
http://www.urbanlegends.gr/modules/n...hp?storyid=349
-------------------------
Αυτή η ιστορία είναι η επεξήγηση που χρωστώ από την περασμένη ιστορία με την εκκλησία του χωριού.
Στην περιοχή που αναφέρηθκε στην προηγούμενη ιστορία, πρίν από περίπου έναν αιώνα ζούσε στο συγκεκριμένο χωριό ο συνηθισμένος τρελλός του, ο Γιάννος. Η εκκλησία για την οποία αναφέρθηκα στην προηγούμενη ιστορία, δεν υπήρχε τότε, αλλά στη θέση της ήταν χωράφια, από τα οποία περνούσε κάθε απόγευμα ο τρελλό-Γιαννος όταν γύριζε από τα χωράφια στα οποία δούλευε όλη μέρα. Κάποιο απόγευμα, η παρέα-μάγκες του χωριού αποφάσισαν να κάνουν πλάκα στον τρελλό-Γιαννο και του κρύφτηκαν στα ψηλά χόρτα του χωραφιού, εκεί που τώρα βρίσκεται η εκκλησία. Επέστρεφε λοιπόν ο Γιάννος από τα χωράφια το σούρουπο και μόλις περνούσε από το συγκεκριμένο σημείο οι πλακατζήδες πετάγονται άξαφνα μπροστά του φωνάζοντας και πηδώντας. Ο Γιάννος "αλαφρύς" ως ήταν τρόμαξε τόσο, που πέθανε επι τόπου από καρδιακή προσβολή. Κατόπιν στη συγκεκριμένη θέση χτίστηκε η εν λόγω εκκλησία και ονομάστηκε Αη-Γιάννης προς τιμή του συμπαθούς θανόντος.
Σημειώνω και πάλι ότι η παραπάνω ιστορία μου εξιστορήθηκε από ανθρώπους που είχαν ζήσει τα παιδικά τους χρόνια στην περιοχή και την άκουσαν από τους δικούς τους γονείς. αναδημοσίευση απο το http://www.inout.gr/
Η ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω συνέβη σε εμένα και τα ξαδέρφια μου πριν από περίπου 18-20 χρόνια.
Στη διάρκεια διακοπών που περνούσαμε στη Βόρεια Εύβοια, τόπο καταγωγής του πατέρα μου, κάποιο βράδυ μετά από επίσκεψη σε ένα απομονωμένο χωριό της περιοχής για "καλό φαί" αποφασίσαμε με τα ξαδέρφια μου και την αδερφή μου να πάμε βόλτα στη γύρω περιοχή. Η ώρα ήταν περίπου 23:00 και οι γύρω δρόμοι φωτίζονταν ελλιπώς. Ξεκινήσαμε λοιπόν τη βόλτα μας στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην έξοδο του χωριού και περματήσαμε για περίπου 1,5 χιλιόμετρο μέχρι που είδαμε μία εκκλησία στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Εγώ κι ο ξάδερφός μου κοιταχτήκαμε και η δεύτερη κίνηση ήταν να κατευθυνθούμε προς την είσοδο της εκκλησίας. Τα κορίτσια άρχισαν να προβάλλουν τις αντιρρήσεις τους αλλά τελικά αποφάσισαν να ακολουθήσουν στο εσωτερικό της εκκλησίας. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη αλλά στη μαρκίζα πάνω από αυτή υπήρχε (όπως συνήθως) το κλειδί της εξώπορτάς της. Αμέσως το πήραμε, ανοίξαμε και βρεθήκαμε στο χώρο του ναού. Ο διακόπτης για τα φώτα του εσωτερικού ήταν μπαίνοντας στην πόρτα αριστερά, τα οποία ανάψαμε και περιηγηθήκαμε λιγάκι στο χώρο. Ακριβώς απέναντι από την είσοδο και σε απόσταση περίπου 6-8 μέτρων υπήρχε ένα από τα παράθυρα της εκκλησίας και ακριβώς δίπλα ένας διακόπτης που άναβε τα εξωτερικά φώτα της εκκλησίας, τα οποία και ανάψαμε για να δούμε τι υπάρχει στην πίσω πλευρά του ναού. Έκπληκτοι είδαμε το φωτισμένο πια χώρο ο οποίος δεν ήταν άλλος από το ... νεκροταφείο του χωριού! Σχετικά "αγριεμένοι" από το θέαμα, σβήσαμε γρήγορα τα εξωτερικά φώτα, πήραμε τις κοπέλλες της παρέας, σβήσαμε και τα εσωτερικά φώτα του ναού φεύγοντας, κλειδώσαμε την πόρτα με το κλειδί που είχαμε αφήσει στον "αφαλό" της πόρτας, το βάλαμε γρήγορα επάνω στη μαρκίζα και φύγαμε γοργά κλείνοντας πίσω μας την εξωτερική σιδερόπορτα της εκκλησίας και ξεκινήσαμε για την επιστροφή στην ταβέρνα που περίμεναν οι γονείς μας. Αφού είχαμε διανύσει περίπου 100-150 μέτρα και βρισκόμενοι στην απέναντι πλευρά του δρόμου, εγώ και ο ξάδερφός μου γυρίσαμε τα κεφάλια μας να δούμε πίσω. Ξάφνου και κοιτάζοντας προς το ναό, είδαμε έκπληκτοι τα εξωτερικά φώτα της εκκλησίας να αναβοσβύνουν σαν τρελλά εναλλάξ με τα εσωτερικά φώτα του ναού. Σαστισμένοι κολλήσαμε να τα κοιτάζουμε για περίπου 10-15 δευτερόλεπτα οπότε και σταμάτησαν έτσι ξαφνικά όσο είχαν αρχίσει...
Φυσικά μιμηθήκαμε το βήμα των αθλητών του βάδην, και φτάσαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε στον προορισμό μας, όπου και διηγηθήκαμε την ιστορία στους γονείς μας, οι οποίοι με τη σειρά τους μα εξιστόρησαν μία ιστορία που κυκλοφορούσε για τη συγκεκριμένη εκκλησία και την οποία θα καταγράψω ξεχωριστά σε επόμενο θέμα.
Έτσι, αν κάποιος δεν μας έκανε πλάκα (ποιός όμως θα μπορούσε να αναβοσβύσει με τέτοια ταχύτητα και συντονισμό διακόπτες που απέχουν 6-8 μέτρα μεταξύ τους και εκ διαμέτρου αντίθετα; κι αν ήταν δύο οι πλακατζήδες πώς θα μπορούσαν να συντονιστούν σε τέτοιο εναλλακτικό ρυθμό; και ποιός τέλος θα πήγαινε στην εκκλησία στις 23:30 περίπου για να κάνει πλάκα σε τέσσερα 18-χρονα παιδιά κάτι συνέβη, σίγουρα εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ.
Διαβάστε το θέμα "Ο τρελλό-Γιαννος του χωριού" για την επεξήγηση της παλαιότερης ιστορίας της εκκλησίας.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Γ. Τ.
Πηγή:
http://www.urbanlegends.gr/modules/n...hp?storyid=349
-------------------------
Αυτή η ιστορία είναι η επεξήγηση που χρωστώ από την περασμένη ιστορία με την εκκλησία του χωριού.
Στην περιοχή που αναφέρηθκε στην προηγούμενη ιστορία, πρίν από περίπου έναν αιώνα ζούσε στο συγκεκριμένο χωριό ο συνηθισμένος τρελλός του, ο Γιάννος. Η εκκλησία για την οποία αναφέρθηκα στην προηγούμενη ιστορία, δεν υπήρχε τότε, αλλά στη θέση της ήταν χωράφια, από τα οποία περνούσε κάθε απόγευμα ο τρελλό-Γιαννος όταν γύριζε από τα χωράφια στα οποία δούλευε όλη μέρα. Κάποιο απόγευμα, η παρέα-μάγκες του χωριού αποφάσισαν να κάνουν πλάκα στον τρελλό-Γιαννο και του κρύφτηκαν στα ψηλά χόρτα του χωραφιού, εκεί που τώρα βρίσκεται η εκκλησία. Επέστρεφε λοιπόν ο Γιάννος από τα χωράφια το σούρουπο και μόλις περνούσε από το συγκεκριμένο σημείο οι πλακατζήδες πετάγονται άξαφνα μπροστά του φωνάζοντας και πηδώντας. Ο Γιάννος "αλαφρύς" ως ήταν τρόμαξε τόσο, που πέθανε επι τόπου από καρδιακή προσβολή. Κατόπιν στη συγκεκριμένη θέση χτίστηκε η εν λόγω εκκλησία και ονομάστηκε Αη-Γιάννης προς τιμή του συμπαθούς θανόντος.
Σημειώνω και πάλι ότι η παραπάνω ιστορία μου εξιστορήθηκε από ανθρώπους που είχαν ζήσει τα παιδικά τους χρόνια στην περιοχή και την άκουσαν από τους δικούς τους γονείς. αναδημοσίευση απο το http://www.inout.gr/
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου